نویسنده: دوبیتی نویس

نمیدانم دلم دیوانه کیست
کجا آواره و در خانه کیست

نمیدونم دل سر گشته مو
اسیر نرگس مستانه کیست

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا
بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا

نوشداروئی و بعد از مرگ سهراب آمدی
سنگدل این زودتر می خواستی حالا چرا

یکی درد و یکی درمان پسندد
یکی وصل و یکی هجران پسندد

من از درمان و درد و وصل و هجران
پسندم آنچه را جانان پسندد

زدست دیده و دل هر دو فریاد
که هر چه دیده بیند دل کند یاد

بسازم خنجری نیشش ز فولاد
زنم بر دیده تا دل گردد آزاد

امشب ز غمت میان خون خواهم خفت
وز بستر عافیت برون خواهم خفت
باور نکنی خیال خود را بفرست
تا در نگرد که بی‌ تو چون خواهم خفت

صبح است ساقیا قدحی پرشراب کن
دور فلک درنگ ندارد شتاب کن

خورشید می ز مشرق ساغر طلوع کرد
گر برگ عیش می‌طلبی ترک خواب کن

ای بس که نباشیم و جهان خواهد بود
نی نام زما و نی‌نشان خواهد بود

زین پیش نبودیم و نبد هیچ خلل
زین پس چو نباشیم همان خواهد بود

آنشب که مر از وصلت ای مه رنگست
بالای شبم کوته و پهنا تنگست

و آنشب که ترا با من مسکین جنگست
شب کور و خروس گنک و پروین لنگست

دانی که مرا یار چه گفتست امروز
جز ما به کسی در منگر دیده بدوز

از چهره خویش آتشی افروزد
یعنی که بیا و در ره دوست بسوز

آن کس که زروی علم و دین اهل بود
داند که جواب شبهه بس سهل بود

علم ازلی علت عصیان بودن
پیش حکما ز غایت جهل بود