دسته: نوروز

نوروز که سیل در کمر می‌گردد
سنگ از سر کوهسار در می‌گردد

از چشمه چشم ما برفت این‌همه سیل
گویی که دل تو سخت‌تر می‌گردد

عید آمد و مرغان ره گلزار گرفتند
وز شاخه گل‌داد دل زار گرفتند

نوروز همایون شد و روز می گلگون
پیمان کشان ساغر سرشار گرفتند

عید آمده سربه سبزه و گل بزنیم
با برگ شقایقی تفأل بزنیم

هر چند که دوریم ز هم با دم عشق
بین دلمان تا به ابد پل بزنیم

بهاری داری ازوی بر خور امروز
که هر فصلی نخواهد بود نوروز

گلی کو را نبوید آدمی زاد
چو هنگام خزان آید برد باد

اندر دل من مها دل افروز تویی
یاران هستند و لیک دلسوز تویی

شادند جهانیان به نوروز و به عید
عید من و نوروز من امروز تویی

از همه سوی جهان جلوه او می بینم
جلوه اوست جهان کز همه‌سو می‌بینم

چون به نوروز کند پیرهن از سبزه و گل
آن نگارین همه رنگ و همه بو می‌بینم

نوروز که هرچمن دل افروز بود
نقش گل و خار عبرت آموز بود

گر جامه به جان ز معرفت نو گردد
هرروز به دل نشاط نوروز بود