دوبیتی

ما با می و مستی سر تقوی داریم
دنیی طلبیم و میل عقبی داریم

کی دنیی و دین هر دو بهم آید راست
اینست که ما نه دین نه دنیی داریم

آن یار که عهد دوستداری بشکست
میرفت و منش گرفته دامن در دست

می‌گفت دگر باره به خواب‌م بینی
پنداشت که بعد ازو مرا خوابی هست

گر عدل کنی بر جهانت خوانند
ور ظلم کنی سگ عوانت خوانند

چشم خردت باز کن و نیک ببین
تا زین دو کدام به که آنت خوانند

سودای تو را بهانه‌ای بس باشد
مستان تو را ترانه‌ای بس باشد

در کشتن ما چه میزنی تیغ جفا
ما را سر تازیانه‌ای بس باشد

دامان غنای عشق پاک آمد پاک
زآلودگی نیاز با مشتی خاک

چون جلوه گر و نظارگی جمله خود اوست
گر ما و تو در میان نباشیم چه باک

گر در طلب گوهر کانی کانی
ور زنده ببوی وصل جانی جانی

القصه حدیث مطلق از من بشنو
هر چیز که در جستن آنی آنی

در مصطبها درد کشان ما باشیم
بدنامی را نام و نشان ما باشیم

از بد بترانی که تو شان می‌بینی
چون نیک ببینی بدشان ما باشیم

هر چند که جان عارف آگاه بود
کی در حرم قدس تواش راه بود

دست همه اهل کشف و ارباب شهود
از دامن ادراک تو کوتاه بود

مشهود و خفی چو گنج دقیانوسم
پیدا و نهان چو شمع در فانوسم

القصه درین چمن چو بید مجنون
می‌بالم و در ترقی معکوسم

تا چند سخن تراشی و رنده زنی
تا کی به هدف تیر پراکنده زنی

گر یک ورق از علم خموشی خوانی
بسیار بدین گفت و شنوخنده زنی