دوبیتی

آن را که حدیث عشق در دل گردد
باید که زتیغ عشق بسمل گردد

در خاک تپان تپان رخ آغشته به خون
برخیزد و گرد سر قاتل گردد

گردون ز زمین هیچ گلی برنارد
کش نشکند و هم به زمین نسپارد

گر ابر چو آب خاک را بردارد
تا حشر همه خون عزیزان بارد

روزی که جمال دلبرم دیده شود
از فرق سرم تا به قدم دیده شود

تا من به هزار دیده رویش نگرم
آری به دو دیده دوست کم دیده شود

عشق آمد و شد چو خونم اندر رگ و پوست
تا کرد مرا تهی و پر کرد ز دوست

اجزای وجودم همگی دوست گرفت
نامیست ز من بر من و باقی همه اوست

دانی که چها چها چها میخواهم
وصل تو من بی سر و پا می‌خواهم

فریاد و فغان و ناله‌ام دانی چیست
یعنی که ترا ترا ترا می‌خواهم

زد شعله به دل آتش پنهانی من
زاندازه گذشت محنت جانی من

معذورم اگر سخن پریشان افتاد
معلوم شود مگر پریشانی من

ما با می و مستی سر تقوی داریم
دنیی طلبیم و میل عقبی داریم

کی دنیی و دین هر دو بهم آید راست
اینست که ما نه دین نه دنیی داریم

آن یار که عهد دوستداری بشکست
میرفت و منش گرفته دامن در دست

می‌گفت دگر باره به خواب‌م بینی
پنداشت که بعد ازو مرا خوابی هست

گر عدل کنی بر جهانت خوانند
ور ظلم کنی سگ عوانت خوانند

چشم خردت باز کن و نیک ببین
تا زین دو کدام به که آنت خوانند

سودای تو را بهانه‌ای بس باشد
مستان تو را ترانه‌ای بس باشد

در کشتن ما چه میزنی تیغ جفا
ما را سر تازیانه‌ای بس باشد